Ang Hamon Kong Tinanggap
Noong nakaraang buwan, sumali ako sa Bayani Challenge ng Gawad Kalinga sa Padre Garcia, Batangas. Nasubukan ko na ang pag-volunteer, pero yung sa mga relief operations na pa-isa-isang araw at dito lang sa siyudad. First time kong mag-volunteer na sa probinsya na, limang sunud-sunod na araw pa! Hindi ko alam kung anong nasa isip ko at tinanggap ko ang hamon; siguro, tulad ng marami, for the experience.
And what an experience it was. Yung tipong out-of-your-comfort-zone. Mahiyain akong tao, pero ang dami kong naging kaibigan pagkatapos ng limang araw na iyon. Kahit kaunting araw lang kami magkakasama, ultimate bonding experience rin siya—mula sa on-the-spot na pag-iisip ng programa at palaro para sa mga bata, hanggang sa pagkukuwentuhan at tawanan namin pagkatapos. Medyo importante rin sa akin ang kalinisan, pero okay lang na tumatagaktak ang pawis ko habang nagpipintura ng mga bahay. Makakalimutan mo yun sa saya ng pagtrabaho, lalo na kung may aabangan kang firehose truck sa hapon. At tulad ng marami sa atin ngayon, nasanay ako sa mga pribilehiyo ng pamumuhay sa siyudad, pero hindi ko ito hinanap-hanap doon. Masaya ring kalimutan pansamantala kung may mga notifications ka, kasi nararanasan mo in real time ang pakikisalamuha sa iba, bata man o matanda. Naramdaman ko rin doon ang tunay na malasakit sa kapwa, lalo na sa pamilya nina Nanay Suzette na nagkupkop sa amin ng kaibigan ko. Hindi kami umaalis ng bahay hangga’t hindi napapakain, at isinakripisyo ng pamilya niya ang comfort ng kanilang tulugan para sa amin.
